Willemijn Verkaik Laat Het Los
De sneeuw glanst zacht in het maanlicht vannacht, van een voetstap geen blijk.
Dit lege, verlaten land, is vanaf nu mijn, koningkrijk.
Van de storm die in mij woeld, had tot nu toe niemand weet.
Het werd mij teveel, hoe 'k m'n best ook deed.
Laat niemand toe.
Spreek niemand aan.
Wees gehoorzaam en ga hier niet vandaan.
Voel niets doe niets wat iets verraad.
Da's nu te laat.
Laat het los, laat het gaan.
Het roept op, ja dat moet.
Laat het los.. Laat het gaan.
Sluit de deuren nu voorgoed.
Wat men daar, over mij beweert.
Raakt me hier niet meer.
En kou heeft me zoiezo nooit gedeerd.
't is grappig dat wat afstand, zo snel weer inzicht gaf.
Want de vrees die mij steeds voor joeg,
glijd nu al van mij af.
Ik ga opzoek naar wie ik ben.
Verleg de grenzen die ik ken.
Geen goed of fout, telt hier voor mij.
'k ben vrij.
Laat het los, laat het gaan.
Voorbij is de storm in mij.
Laat het los, laat het gaan.
Geen trammen meer voor mij.
Hier begint een nieuw bestaan.
Om de vreest en vrij.
M'n kracht neemt toe en schept een zuilen rij van steen.
M'n ziel bouwt een kasteel van ijskristallen om mij heen.
In elk kristal weerklinkt de echo van mij geest.
Ga nooit nee nooit terug, het verleden is geweest.
Laat het los, laat het gaan.
Ja ik reis uit de kilte op.
Laat het los, laat het gaan.
Op deze hoge top.
Hier begint, nu mijn leven weer.
Vrij en onbevreest.
Kou is voor mij nooit een punt geweest.